«Δεν μπορείτε να κάνετε επανάσταση με άσπρα γάντια»
Β.Ι. Λένιν
Η υποκρισία της καταδίκης
Ξεκινώντας να μιλάμε για βία ένα είναι σίγουρο. Πως όποιος υποστηρίζει πως καταδικάζει τη βία και μάλιστα απ' όπου κι αν προέρχεται είναι ένας μεγάλος υποκριτής. Είναι στη φύση του ανθρώπου όταν βρίσκεται σε κίνδυνο να αμύνεται, και μάλιστα με κάθε μέσο που μπορεί να βρει εκείνη τη στιγμή.
Μια καταδικαστική θέση που απευθύνεται “προς πάσα κατεύθυνση”, που αφορά τη βία “απ' όπου κι αν προέρχεται” δεν νοείται να κάνει εξαιρέσεις. Αν πάλι αυτή η καταδίκη επιδέχεται εξαιρέσεις τότε δεν απευθύνεται στη βία “απ' όπου κι αν προέρχεται” αλλά στοχευμένα. Βάζοντας κριτήρια. Όποια κι αν είναι αυτά.
Πολιτική βία, κρατική βία και λαϊκή αντιβία Μια άλλη μορφή βίας που δεν μπορεί να καταδικάσει κανείς απ' όπου κι αν προέρχεται είναι η πολιτική βία. Η βία που ασκείται για πολιτικούς σκοπούς και αντικαθεστωτικούς με πολιτικά κίνητρα. Υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ να παρουσιαστεί το καθεστώς ως αμυνόμενος και χωρίς ευθύνη για την πολιτική βία και οι αντικαθεστωτικοί ως υπεύθυνοι. Όλοι εκείνοι όμως που καταδικάζουν τη βία είναι οι αρχιτέκτονες της. Είναι οι ίδιοι που συλλαμβάνουν και φυλακίζουν. Που κρατούν φυλακισμένους ανθρώπους παράνομα επί 31 μήνες χωρίς δίκη και όταν απαιτηθεί η απελευθέρωσή τους η κυβέρνηση ζητά και πάλι την καταδίκη της βίας. Είναι εκείνοι που ψηφίζουν όσα ζούμε. Εκείνοι που κόβουν μισθούς και συντάξεις. Εκείνοι που ευθύνονται για τα αναρίθμητα εργατικά ατυχήματα. Έτσι λοιπόν πλέον δήλωσε και ανοιχτά, στις 8 Ιουλίου ο υπουργός Μητσοτάκης ο Β' πως "η κινητικότητα θα εφαρμοστεί ακόμη και με τη βία αν χρειαστεί", ο οποίος ανήκει σε μια απ' τις γνωστότερες οικογένειες για την "καταδίκη της βίας". Συμψηφισμός της βίας Καλώντας το λαό να καταδικάσει τη βία "απ' όπου κι αν προέρχεται" ουσιαστικά του λένε να καταδικάσει τη βία με μοναδικό κριτήριο πως είναι βία. Χωρίς να έχει σημασία από ποιον ασκείται και για ποιο λόγο. Λέγοντας κάποιος πως καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, καταδικάζοντας εξίσου τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο καταφέρνει το εξής: Από τη μια ξαλαφρώνει τις ευθύνες της πρωτογενούς βίας, κάνοντας να φανεί πως δεν είναι η μόνη υπεύθυνη. Αφετέρου φορτώνει ευθύνες και ενοχές στο θύμα της πρωτογενούς βίας. Έτσι το κράτος και οι πλούσιοι ξεζουμίζουν το λαό, αφαιρώντας του το δικαίωμα να αντιδράσει, μπερδεύοντας τον και καλώντας τον να καταδικάσει τη βία και έτσι οι ίδιοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να τον ληστεύουν. Πρόκειται για έναν πόλεμο με σαφή διαχωρισμό του ποιος τον έχει κηρύξει και σε ποιον ανήκει το δίκαιο. Και αυτό ανήκει στους εργαζόμενους. Στους πολλούς. Σε εκείνους που εργάζονται και όχι σε εκείνους που κάθονται. Το σύνολο των εργαζόμενων παράγοντας κοινωνικό πλούτο προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας. Εκείνο είναι το σημείο που έρχονται οι καπιταλιστές και ζητούν να κατάσχουν αυτό τον πλούτο. Και εκεί ξεκινά ο πόλεμος. «Ατομική βία» και «τρομοκρατία» Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απονομιμοποιήσουν την αντιβία στη συνείδηση του κόσμου κυβέρνηση και ΜΜΕ βαφτίζουν αυθαίρετα την αντιβία που προκαλούν ως πρωτογενή βία και φροντίζουν να την ντύσουν με τα απαραίτητα κοσμητικά επίθετα. Σήμερα μιλάνε για "τρομοκρατία" και "ατομική βία", άλλες φορές για "αναρχία", παλιότερα για "δολοφόνους" και "συμμορίτες"... Αυτό που ισχύει πάντα όμως είναι πως οι ισχυροί μιας χώρας βρίζουν και απαξιώνουν τους αντιπάλους τους προσπαθώντας να δημιουργήσουν στον κόσμο αρνητικές εντυπώσεις. Τελικά όμως εκείνο που δημιουργείται είναι όμορφα τραγούδια. Σαν εκείνο που λέει: «Με χίλια ονόματα μια χάρη, ακρίτας είτ' αρματολός, αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός» Οι μόνοι τρομοκράτες είναι οι καταπιεστές του λαού. Εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις και ευθύνονται για την ποιότητα της ζωής του. Κανένα "φαινόμενο" τρομοκρατίας δεν υπάρχει παρά μόνο η διαρκής και αέναη πάλη των τάξεων που αναγκάζουν μια χούφτα εκμεταλλευτές. Η ουδετερότητα είναι θέση Αν σε έναν άδικο πόλεμο κάποιος δεν μπει στο κόπο να διαλέξει πλευρά αλλά δηλώσει ειρηνιστής και καταδικάσει και τις δύο μεριές εξίσου τότε στην πραγματικότητα επιλέγει σαφή θέση υπέρ του άδικου. Γιατί το σωστό μπορεί να είναι να μην γίνονται πόλεμοι, αλλά απ' τη στιγμή που γίνεται ένας το δίκαιο είναι με εκείνον που έχει το δίκιο. Έτσι και στον ταξικό πόλεμο. Μπορεί τα δύο στρατόπεδα να μην είναι κράτη αλλά κράτος και λαός αλλά οι κανόνες του πολέμου είναι οι ίδιοι. Αδικία, βαναυσότητα, θύματα. Ζούμε σε ένα διαρκή πόλεμο. Ολόκληρη η κοινωνική ιστορία δεν είναι άλλο παρά η πάλη των τάξεων έγραφε ο Μαρξ. Άλλωστε όταν οι ειρηνιστές της κυβέρνησης που καταδικάζουν τη βία κηρύσσουν "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" αυτό βία δεν είναι; Πόλεμος δεν είναι; Κάθε λογικός άνθρωπος προτιμά την ειρήνη απ' τον πόλεμο. Όταν όμως σου έχουν κηρύξει τον πόλεμο δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Είτε πολεμάς είτε υποτάσσεσαι. Πολλοί επιλέγουν να υποταχθούν. Εμείς όχι. Ή όπως λέει ο ποιητής: «Αν το δίκιο θες καλέ μου με το δίκιο του πολέμου θα το βρεις. Όπου ποθεί λευτεριά παίρνει σπαθί.» Κ. Βάρναλης Λόγος για φετιχισμό της βίας Οι κυβερνητικοί, τα ΜΜΕ, η αστυνομία και η αστική τάξη προσπαθώντας να μειώσουν όσους αντιστέκονται έχουν το θράσος να μιλούν για "φετίχ της βίας". Να παρουσιάζουν όσους αντιστέκονται στην αδικία χρησιμοποιώντας κάθε μέσο ως μανιακούς της βίας που χρησιμοποιούν την πολιτική ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Λες και ποτέ ένας μανιακός της βίας θα χρειαζόταν να μπει στον κόπο να δικαιολογηθεί. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία γίνεται μόνο από αγάπη. Ένας αγώνας στον οποίο διακυβεύεται η ελευθερία και η ζωή εκείνου που αγωνίζεται, χωρίς ο ίδιος προσωπικά να έχει να κερδίσει κάτι από όλη αυτή την ιστορία, παρά μόνο να χάσει. Το φετίχ που υπάρχει σήμερα και απ' το οποίο κινδυνεύουμε είναι εκείνο της μη βίας. Το φετίχ της νομιμότητας, που σχεδόν ευλαβικά τηρεί η νόμιμη και φρόνιμη αριστερά. Προπαγάνδα που πιπιλάει τα αυτιά του κόσμου από τη στιγμή που θα γεννηθεί, από το σχολείο, την εκκλησία και τα ΜΜΕ και που του λέει πως δεν έχει δικαίωμα να αντισταθεί. Δεν έχει δικαίωμα να παρανομήσει. Πως η υπακοή στους νόμους είναι ιερή. Τόσο που χιλιάδες κόσμος τα τελευταία χρόνια φτάνοντας στην ύστατη στιγμή της απελπισίας προτίμησε να βάλει τέλος στη ζωή του παρά στη ζωή κάποιου άλλου ή από το να παραβεί κάποιους νόμους. Ακόμα και τότε δηλαδή το αστικό ιδεολόγημα της μη βίας είχε ριζώσει τόσο μέσα του που ούτε θα του περάσει απ' το μυαλό να στρέψει το όπλο που σκοπεύει να τον σκοτώσει ενάντια σε όσους τον έφτασαν σε αυτό το σημείο. Σε πολλούς φαίνεται υπερβολικό να διεκδικήσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Έχουν υποταχθεί στην ιδέα ότι θα μείνουν όνειρα. Ότι δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Η πραγματικότητα είναι πως ο καθένας ζει μία φορά. Μία και μόνο μία. Αν σε αυτή του τη ζωή δεν ζήσει τα όνειρά του, αν δεν τη ζήσει όπως θέλει, τότε ποιο το νόημα απλώς να τη διασχίσει; Τι άνθρωπος είναι αυτός που προκειμένου να μην παραβεί τους νόμους και να είναι ο ίδιος ειρηνικός αφήνει να υπάρχει πόλεμος και αδικία στον κόσμο; Τι είδους ειρηνιστής είναι εκείνος που κοιμάται ενώ ξέρει ότι άνθρωποι κρυώνουν και πεινάνε; Μια τέτοια ειρήνη, μια νέα Pax Romana δεν τη θέλουμε. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ανυπότακτοι. Μαχητές της ελευθερίας. Και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Με κάθε μέσο. Για όσο χρειαστεί. Αναρτήθηκε από Κ.Σ. ΕΚΤΩΡ Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα Translate Επιλογή γλώσσας▼ "Η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει" Che Guevara Προβολές Σελίδας 7156 Αναζήτηση Πράγμα απολύτως λογικό, αφού διαφορετικά αν κάποιος καταδίκαζε πράγματι τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται θα έπεφτε σε ένα πλήθος αντιφάσεων. Πρώτα απ' όλα αν ο ίδιος έπεφτε θύμα επίθεσης θα έπρεπε να κάτσει να υποστεί τα πάντα χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση, αφού αν αντιστεκόταν θα ασκούσε βία. Δηλαδή αυτό που καταδικάζει. Στη συνέχεια θα έπρεπε να καταδικάσει τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης καθώς και σήμερα το στρατό αν πάει να αμυνθεί σε περίπτωση που η χώρα μας βρεθεί σε πόλεμο. Θα έπρεπε επίσης να καταδικάσει τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης την περίοδο '41-'45, αφού κι εκείνοι βία θα ασκούσαν. Βέβαια αν το έκανε αυτό θα σήμαινε ότι εν τέλει θα εξυπηρετούσε τη ναζιστική Γερμανία που επίσης ήταν βίαιη. Εν ολίγοις καταδίκη της βίας καθολική, απόλυτη, χωρίς να εξετάζει το “ποιος”, “ενάντια σε ποιον” και “γιατί” δεν υπάρχει. Και αυτό είναι το σημείο της μεγάλης συνειδητοποίησης, πως υπάρχει δίκαιη βία και άδικη βία.
Πολιτική βία, κρατική βία και λαϊκή αντιβία Μια άλλη μορφή βίας που δεν μπορεί να καταδικάσει κανείς απ' όπου κι αν προέρχεται είναι η πολιτική βία. Η βία που ασκείται για πολιτικούς σκοπούς και αντικαθεστωτικούς με πολιτικά κίνητρα. Υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ να παρουσιαστεί το καθεστώς ως αμυνόμενος και χωρίς ευθύνη για την πολιτική βία και οι αντικαθεστωτικοί ως υπεύθυνοι. Όλοι εκείνοι όμως που καταδικάζουν τη βία είναι οι αρχιτέκτονες της. Είναι οι ίδιοι που συλλαμβάνουν και φυλακίζουν. Που κρατούν φυλακισμένους ανθρώπους παράνομα επί 31 μήνες χωρίς δίκη και όταν απαιτηθεί η απελευθέρωσή τους η κυβέρνηση ζητά και πάλι την καταδίκη της βίας. Είναι εκείνοι που ψηφίζουν όσα ζούμε. Εκείνοι που κόβουν μισθούς και συντάξεις. Εκείνοι που ευθύνονται για τα αναρίθμητα εργατικά ατυχήματα. Έτσι λοιπόν πλέον δήλωσε και ανοιχτά, στις 8 Ιουλίου ο υπουργός Μητσοτάκης ο Β' πως "η κινητικότητα θα εφαρμοστεί ακόμη και με τη βία αν χρειαστεί", ο οποίος ανήκει σε μια απ' τις γνωστότερες οικογένειες για την "καταδίκη της βίας". Συμψηφισμός της βίας Καλώντας το λαό να καταδικάσει τη βία "απ' όπου κι αν προέρχεται" ουσιαστικά του λένε να καταδικάσει τη βία με μοναδικό κριτήριο πως είναι βία. Χωρίς να έχει σημασία από ποιον ασκείται και για ποιο λόγο. Λέγοντας κάποιος πως καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, καταδικάζοντας εξίσου τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο καταφέρνει το εξής: Από τη μια ξαλαφρώνει τις ευθύνες της πρωτογενούς βίας, κάνοντας να φανεί πως δεν είναι η μόνη υπεύθυνη. Αφετέρου φορτώνει ευθύνες και ενοχές στο θύμα της πρωτογενούς βίας. Έτσι το κράτος και οι πλούσιοι ξεζουμίζουν το λαό, αφαιρώντας του το δικαίωμα να αντιδράσει, μπερδεύοντας τον και καλώντας τον να καταδικάσει τη βία και έτσι οι ίδιοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να τον ληστεύουν. Πρόκειται για έναν πόλεμο με σαφή διαχωρισμό του ποιος τον έχει κηρύξει και σε ποιον ανήκει το δίκαιο. Και αυτό ανήκει στους εργαζόμενους. Στους πολλούς. Σε εκείνους που εργάζονται και όχι σε εκείνους που κάθονται. Το σύνολο των εργαζόμενων παράγοντας κοινωνικό πλούτο προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας. Εκείνο είναι το σημείο που έρχονται οι καπιταλιστές και ζητούν να κατάσχουν αυτό τον πλούτο. Και εκεί ξεκινά ο πόλεμος. «Ατομική βία» και «τρομοκρατία» Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απονομιμοποιήσουν την αντιβία στη συνείδηση του κόσμου κυβέρνηση και ΜΜΕ βαφτίζουν αυθαίρετα την αντιβία που προκαλούν ως πρωτογενή βία και φροντίζουν να την ντύσουν με τα απαραίτητα κοσμητικά επίθετα. Σήμερα μιλάνε για "τρομοκρατία" και "ατομική βία", άλλες φορές για "αναρχία", παλιότερα για "δολοφόνους" και "συμμορίτες"... Αυτό που ισχύει πάντα όμως είναι πως οι ισχυροί μιας χώρας βρίζουν και απαξιώνουν τους αντιπάλους τους προσπαθώντας να δημιουργήσουν στον κόσμο αρνητικές εντυπώσεις. Τελικά όμως εκείνο που δημιουργείται είναι όμορφα τραγούδια. Σαν εκείνο που λέει: «Με χίλια ονόματα μια χάρη, ακρίτας είτ' αρματολός, αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός» Οι μόνοι τρομοκράτες είναι οι καταπιεστές του λαού. Εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις και ευθύνονται για την ποιότητα της ζωής του. Κανένα "φαινόμενο" τρομοκρατίας δεν υπάρχει παρά μόνο η διαρκής και αέναη πάλη των τάξεων που αναγκάζουν μια χούφτα εκμεταλλευτές. Η ουδετερότητα είναι θέση Αν σε έναν άδικο πόλεμο κάποιος δεν μπει στο κόπο να διαλέξει πλευρά αλλά δηλώσει ειρηνιστής και καταδικάσει και τις δύο μεριές εξίσου τότε στην πραγματικότητα επιλέγει σαφή θέση υπέρ του άδικου. Γιατί το σωστό μπορεί να είναι να μην γίνονται πόλεμοι, αλλά απ' τη στιγμή που γίνεται ένας το δίκαιο είναι με εκείνον που έχει το δίκιο. Έτσι και στον ταξικό πόλεμο. Μπορεί τα δύο στρατόπεδα να μην είναι κράτη αλλά κράτος και λαός αλλά οι κανόνες του πολέμου είναι οι ίδιοι. Αδικία, βαναυσότητα, θύματα. Ζούμε σε ένα διαρκή πόλεμο. Ολόκληρη η κοινωνική ιστορία δεν είναι άλλο παρά η πάλη των τάξεων έγραφε ο Μαρξ. Άλλωστε όταν οι ειρηνιστές της κυβέρνησης που καταδικάζουν τη βία κηρύσσουν "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" αυτό βία δεν είναι; Πόλεμος δεν είναι; Κάθε λογικός άνθρωπος προτιμά την ειρήνη απ' τον πόλεμο. Όταν όμως σου έχουν κηρύξει τον πόλεμο δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Είτε πολεμάς είτε υποτάσσεσαι. Πολλοί επιλέγουν να υποταχθούν. Εμείς όχι. Ή όπως λέει ο ποιητής: «Αν το δίκιο θες καλέ μου με το δίκιο του πολέμου θα το βρεις. Όπου ποθεί λευτεριά παίρνει σπαθί.» Κ. Βάρναλης Λόγος για φετιχισμό της βίας Οι κυβερνητικοί, τα ΜΜΕ, η αστυνομία και η αστική τάξη προσπαθώντας να μειώσουν όσους αντιστέκονται έχουν το θράσος να μιλούν για "φετίχ της βίας". Να παρουσιάζουν όσους αντιστέκονται στην αδικία χρησιμοποιώντας κάθε μέσο ως μανιακούς της βίας που χρησιμοποιούν την πολιτική ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Λες και ποτέ ένας μανιακός της βίας θα χρειαζόταν να μπει στον κόπο να δικαιολογηθεί. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία γίνεται μόνο από αγάπη. Ένας αγώνας στον οποίο διακυβεύεται η ελευθερία και η ζωή εκείνου που αγωνίζεται, χωρίς ο ίδιος προσωπικά να έχει να κερδίσει κάτι από όλη αυτή την ιστορία, παρά μόνο να χάσει. Το φετίχ που υπάρχει σήμερα και απ' το οποίο κινδυνεύουμε είναι εκείνο της μη βίας. Το φετίχ της νομιμότητας, που σχεδόν ευλαβικά τηρεί η νόμιμη και φρόνιμη αριστερά. Προπαγάνδα που πιπιλάει τα αυτιά του κόσμου από τη στιγμή που θα γεννηθεί, από το σχολείο, την εκκλησία και τα ΜΜΕ και που του λέει πως δεν έχει δικαίωμα να αντισταθεί. Δεν έχει δικαίωμα να παρανομήσει. Πως η υπακοή στους νόμους είναι ιερή. Τόσο που χιλιάδες κόσμος τα τελευταία χρόνια φτάνοντας στην ύστατη στιγμή της απελπισίας προτίμησε να βάλει τέλος στη ζωή του παρά στη ζωή κάποιου άλλου ή από το να παραβεί κάποιους νόμους. Ακόμα και τότε δηλαδή το αστικό ιδεολόγημα της μη βίας είχε ριζώσει τόσο μέσα του που ούτε θα του περάσει απ' το μυαλό να στρέψει το όπλο που σκοπεύει να τον σκοτώσει ενάντια σε όσους τον έφτασαν σε αυτό το σημείο. Σε πολλούς φαίνεται υπερβολικό να διεκδικήσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Έχουν υποταχθεί στην ιδέα ότι θα μείνουν όνειρα. Ότι δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Η πραγματικότητα είναι πως ο καθένας ζει μία φορά. Μία και μόνο μία. Αν σε αυτή του τη ζωή δεν ζήσει τα όνειρά του, αν δεν τη ζήσει όπως θέλει, τότε ποιο το νόημα απλώς να τη διασχίσει; Τι άνθρωπος είναι αυτός που προκειμένου να μην παραβεί τους νόμους και να είναι ο ίδιος ειρηνικός αφήνει να υπάρχει πόλεμος και αδικία στον κόσμο; Τι είδους ειρηνιστής είναι εκείνος που κοιμάται ενώ ξέρει ότι άνθρωποι κρυώνουν και πεινάνε; Μια τέτοια ειρήνη, μια νέα Pax Romana δεν τη θέλουμε. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ανυπότακτοι. Μαχητές της ελευθερίας. Και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Με κάθε μέσο. Για όσο χρειαστεί. Αναρτήθηκε από Κ.Σ. ΕΚΤΩΡ Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα Translate Επιλογή γλώσσας▼ "Η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει" Che Guevara Προβολές Σελίδας 7156 Αναζήτηση Πράγμα απολύτως λογικό, αφού διαφορετικά αν κάποιος καταδίκαζε πράγματι τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται θα έπεφτε σε ένα πλήθος αντιφάσεων. Πρώτα απ' όλα αν ο ίδιος έπεφτε θύμα επίθεσης θα έπρεπε να κάτσει να υποστεί τα πάντα χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση, αφού αν αντιστεκόταν θα ασκούσε βία. Δηλαδή αυτό που καταδικάζει. Στη συνέχεια θα έπρεπε να καταδικάσει τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης καθώς και σήμερα το στρατό αν πάει να αμυνθεί σε περίπτωση που η χώρα μας βρεθεί σε πόλεμο. Θα έπρεπε επίσης να καταδικάσει τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης την περίοδο '41-'45, αφού κι εκείνοι βία θα ασκούσαν. Βέβαια αν το έκανε αυτό θα σήμαινε ότι εν τέλει θα εξυπηρετούσε τη ναζιστική Γερμανία που επίσης ήταν βίαιη. Εν ολίγοις καταδίκη της βίας καθολική, απόλυτη, χωρίς να εξετάζει το “ποιος”, “ενάντια σε ποιον” και “γιατί” δεν υπάρχει. Και αυτό είναι το σημείο της μεγάλης συνειδητοποίησης, πως υπάρχει δίκαιη βία και άδικη βία.
Πολιτική βία, κρατική βία και λαϊκή αντιβία
Μια άλλη μορφή βίας που δεν μπορεί να καταδικάσει κανείς απ' όπου κι αν προέρχεται είναι η πολιτική βία. Η βία που ασκείται για πολιτικούς σκοπούς και αντικαθεστωτικούς με πολιτικά κίνητρα.
Υπάρχει μια διαρκής προσπάθεια από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ να παρουσιαστεί το καθεστώς ως αμυνόμενος και χωρίς ευθύνη για την πολιτική βία και οι αντικαθεστωτικοί ως υπεύθυνοι. Όλοι εκείνοι όμως που καταδικάζουν τη βία είναι οι αρχιτέκτονες της. Είναι οι ίδιοι που συλλαμβάνουν και φυλακίζουν. Που κρατούν φυλακισμένους ανθρώπους παράνομα επί 31 μήνες χωρίς δίκη και όταν απαιτηθεί η απελευθέρωσή τους η κυβέρνηση ζητά και πάλι την καταδίκη της βίας. Είναι εκείνοι που ψηφίζουν όσα ζούμε. Εκείνοι που κόβουν μισθούς και συντάξεις. Εκείνοι που ευθύνονται για τα αναρίθμητα εργατικά ατυχήματα. Έτσι λοιπόν πλέον δήλωσε και ανοιχτά, στις 8 Ιουλίου ο υπουργός Μητσοτάκης ο Β' πως "η κινητικότητα θα εφαρμοστεί ακόμη και με τη βία αν χρειαστεί", ο οποίος ανήκει σε μια απ' τις γνωστότερες οικογένειες για την "καταδίκη της βίας".
Συμψηφισμός της βίας
Καλώντας το λαό να καταδικάσει τη βία "απ' όπου κι αν προέρχεται" ουσιαστικά του λένε να καταδικάσει τη βία με μοναδικό κριτήριο πως είναι βία. Χωρίς να έχει σημασία από ποιον ασκείται και για ποιο λόγο.
Λέγοντας κάποιος πως καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, καταδικάζοντας εξίσου τον επιτιθέμενο και τον αμυνόμενο καταφέρνει το εξής: Από τη μια ξαλαφρώνει τις ευθύνες της πρωτογενούς βίας, κάνοντας να φανεί πως δεν είναι η μόνη υπεύθυνη. Αφετέρου φορτώνει ευθύνες και ενοχές στο θύμα της πρωτογενούς βίας. Έτσι το κράτος και οι πλούσιοι ξεζουμίζουν το λαό, αφαιρώντας του το δικαίωμα να αντιδράσει, μπερδεύοντας τον και καλώντας τον να καταδικάσει τη βία και έτσι οι ίδιοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να τον ληστεύουν.
Πρόκειται για έναν πόλεμο με σαφή διαχωρισμό του ποιος τον έχει κηρύξει και σε ποιον ανήκει το δίκαιο. Και αυτό ανήκει στους εργαζόμενους. Στους πολλούς. Σε εκείνους που εργάζονται και όχι σε εκείνους που κάθονται. Το σύνολο των εργαζόμενων παράγοντας κοινωνικό πλούτο προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας. Εκείνο είναι το σημείο που έρχονται οι καπιταλιστές και ζητούν να κατάσχουν αυτό τον πλούτο. Και εκεί ξεκινά ο πόλεμος.
«Ατομική βία» και «τρομοκρατία»
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απονομιμοποιήσουν την αντιβία στη συνείδηση του κόσμου κυβέρνηση και ΜΜΕ βαφτίζουν αυθαίρετα την αντιβία που προκαλούν ως πρωτογενή βία και φροντίζουν να την ντύσουν με τα απαραίτητα κοσμητικά επίθετα. Σήμερα μιλάνε για "τρομοκρατία" και "ατομική βία", άλλες φορές για "αναρχία", παλιότερα για "δολοφόνους" και "συμμορίτες"... Αυτό που ισχύει πάντα όμως είναι πως οι ισχυροί μιας χώρας βρίζουν και απαξιώνουν τους αντιπάλους τους προσπαθώντας να δημιουργήσουν στον κόσμο αρνητικές εντυπώσεις. Τελικά όμως εκείνο που δημιουργείται είναι όμορφα τραγούδια. Σαν εκείνο που λέει:
«Με χίλια ονόματα μια χάρη, ακρίτας είτ' αρματολός, αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ο ίδιος ο λαός»
Οι μόνοι τρομοκράτες είναι οι καταπιεστές του λαού. Εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις και ευθύνονται για την ποιότητα της ζωής του. Κανένα "φαινόμενο" τρομοκρατίας δεν υπάρχει παρά μόνο η διαρκής και αέναη πάλη των τάξεων που αναγκάζουν μια χούφτα εκμεταλλευτές.
Η ουδετερότητα είναι θέση
Αν σε έναν άδικο πόλεμο κάποιος δεν μπει στο κόπο να διαλέξει πλευρά αλλά δηλώσει ειρηνιστής και καταδικάσει και τις δύο μεριές εξίσου τότε στην πραγματικότητα επιλέγει σαφή θέση υπέρ του άδικου. Γιατί το σωστό μπορεί να είναι να μην γίνονται πόλεμοι, αλλά απ' τη στιγμή που γίνεται ένας το δίκαιο είναι με εκείνον που έχει το δίκιο.
Έτσι και στον ταξικό πόλεμο. Μπορεί τα δύο στρατόπεδα να μην είναι κράτη αλλά κράτος και λαός αλλά οι κανόνες του πολέμου είναι οι ίδιοι. Αδικία, βαναυσότητα, θύματα. Ζούμε σε ένα διαρκή πόλεμο. Ολόκληρη η κοινωνική ιστορία δεν είναι άλλο παρά η πάλη των τάξεων έγραφε ο Μαρξ.
Άλλωστε όταν οι ειρηνιστές της κυβέρνησης που καταδικάζουν τη βία κηρύσσουν "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" αυτό βία δεν είναι; Πόλεμος δεν είναι; Κάθε λογικός άνθρωπος προτιμά την ειρήνη απ' τον πόλεμο. Όταν όμως σου έχουν κηρύξει τον πόλεμο δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Είτε πολεμάς είτε υποτάσσεσαι. Πολλοί επιλέγουν να υποταχθούν. Εμείς όχι.
Ή όπως λέει ο ποιητής:
«Αν το δίκιο θες καλέ μου με το δίκιο του πολέμου θα το βρεις. Όπου ποθεί λευτεριά παίρνει σπαθί.»
Κ. Βάρναλης
Λόγος για φετιχισμό της βίας
Οι κυβερνητικοί, τα ΜΜΕ, η αστυνομία και η αστική τάξη προσπαθώντας να μειώσουν όσους αντιστέκονται έχουν το θράσος να μιλούν για "φετίχ της βίας". Να παρουσιάζουν όσους αντιστέκονται στην αδικία χρησιμοποιώντας κάθε μέσο ως μανιακούς της βίας που χρησιμοποιούν την πολιτική ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Λες και ποτέ ένας μανιακός της βίας θα χρειαζόταν να μπει στον κόπο να δικαιολογηθεί.
Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και ελευθερία γίνεται μόνο από αγάπη. Ένας αγώνας στον οποίο διακυβεύεται η ελευθερία και η ζωή εκείνου που αγωνίζεται, χωρίς ο ίδιος προσωπικά να έχει να κερδίσει κάτι από όλη αυτή την ιστορία, παρά μόνο να χάσει.
Το φετίχ που υπάρχει σήμερα και απ' το οποίο κινδυνεύουμε είναι εκείνο της μη βίας. Το φετίχ της νομιμότητας, που σχεδόν ευλαβικά τηρεί η νόμιμη και φρόνιμη αριστερά. Προπαγάνδα που πιπιλάει τα αυτιά του κόσμου από τη στιγμή που θα γεννηθεί, από το σχολείο, την εκκλησία και τα ΜΜΕ και που του λέει πως δεν έχει δικαίωμα να αντισταθεί. Δεν έχει δικαίωμα να παρανομήσει. Πως η υπακοή στους νόμους είναι ιερή. Τόσο που χιλιάδες κόσμος τα τελευταία χρόνια φτάνοντας στην ύστατη στιγμή της απελπισίας προτίμησε να βάλει τέλος στη ζωή του παρά στη ζωή κάποιου άλλου ή από το να παραβεί κάποιους νόμους. Ακόμα και τότε δηλαδή το αστικό ιδεολόγημα της μη βίας είχε ριζώσει τόσο μέσα του που ούτε θα του περάσει απ' το μυαλό να στρέψει το όπλο που σκοπεύει να τον σκοτώσει ενάντια σε όσους τον έφτασαν σε αυτό το σημείο.
Σε πολλούς φαίνεται υπερβολικό να διεκδικήσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Έχουν υποταχθεί στην ιδέα ότι θα μείνουν όνειρα. Ότι δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Η πραγματικότητα είναι πως ο καθένας ζει μία φορά. Μία και μόνο μία. Αν σε αυτή του τη ζωή δεν ζήσει τα όνειρά του, αν δεν τη ζήσει όπως θέλει, τότε ποιο το νόημα απλώς να τη διασχίσει;
Τι άνθρωπος είναι αυτός που προκειμένου να μην παραβεί τους νόμους και να είναι ο ίδιος ειρηνικός αφήνει να υπάρχει πόλεμος και αδικία στον κόσμο;
Τι είδους ειρηνιστής είναι εκείνος που κοιμάται ενώ ξέρει ότι άνθρωποι κρυώνουν και πεινάνε;
Μια τέτοια ειρήνη, μια νέα Pax Romana δεν τη θέλουμε. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ανυπότακτοι. Μαχητές της ελευθερίας. Και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Με κάθε μέσο.
Για όσο χρειαστεί.
Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από τον ανυπότακτο
Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από τον ανυπότακτο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου