Κριτική στο σύριζα και το ''δώσε και μένα μπάρμπα''

Kριτική στο σύριζα

  Με τη σημερινή βαθύτερη φτωχοποίηση της κοινωνίας, με την επίσημη ανεργία στο 30% και στα πλαίσια του αστυνομικού κράτους που μοιάζει όλο και περισσότερο με τη κλασσική έννοια της χούντας, γιατί ο cool Αλέξης Τσίπρας στρέφει το καράβι προς τα δεξιά; Ποιά δύναμη αυτοκαταστροφής τον ωθεί να μαλακώνει τόσο πολύ το λόγο του, προκειμένου να μην απομακρύνει ένα κοινό το οποίο κατευθύνεται προς το μέρος του; Τι νόημα έχει να μην κάνεις λόγο γι' απευθείας σύγκρουση με την τρόικα, να αποσύρεις τη δήλωσή σου πως το ευρώ δεν είναι φετίχ και να ταξιδεύεις στις ΗΠΑ για να αποθεώσεις τον Μ. Ομπάμα όταν ο λαός είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί εναντίον όλων όσων συμβαίνουν σε βάρος του ακόμα και εναντίον σου Αλέξη; Σε τελική ανάλυση Αλέξη, το λαό οφείλεις και τα συμφέροντά του οφείλεις να υπερασπιστείς, αν θες με αξιώσεις να λέγεσαι ''Αριστερός''. Ποιός είναι ο αντίπαλός σου Αλέξη; O Βενιζέλος με το μπαρμπα Φώτη, οι οποίοι κάνουν όνειρα για επανίδρυση της ''κεντροαριστεράς'', υπό την πολιτική τους στέγη; Μα αυτοί Αλέξη, είναι σα δυο πόρνες που ανακάλυψαν στα γεράματά τους την αξία της παρθενίας!

   Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε κεντρώος ή δεξιός. Κατανοώ ότι χρησιμοποιεί μια γλώσσα που δεν τρομοκρατεί τους λούμπεν μικροαστούς, οι οποίοι μπορεί να μείνουν γυμνοί στο δρόμο, αλλά ακόμα θα φοβούνται μήπως τους ''κλέψουν τα ρούχα ή τις δουλειές οι μετανάστες'' ή ''θα τους πάρουν το σπίτι οι κομμουνιστές''. Η Ελλάδα, όμως, περνά σταδιακώς στο επόμενο στάδιο της ανθρωπιστικής καταστροφής της, το οποίο σημαίνει πως χαλαρώνουν όλο και περισσότερο τα συντηρητικά αντανακλαστικά της χειμαζόμενης κοινωνίας. Υπάρχει μια αυτονόητη προϋπόθεση για να ακολουθήσεις την πολιτική τού μεσαίου χώρου κι αυτή δεν είναι άλλη από το να υπάρχει μεσαίος χώρος. Αν αυτός δεν υφίσταται, είναι τουλάχιστον άσκοπο και αφελές να λειαίνεις το λόγο σου για να πασπατεύσεις ένα ακροατήριο το οποίο δε βρίσκεται εκεί για να σε ακούσει, αλλά απαιτεί ριζοσπαστικότερες θέσεις και κυρίως λύσεις! Όταν η εποχή απαιτεί δυναμισμό και ανάχωμα στη λαίλαπα, είναι τουλάχιστον αφελές να είσαι μετριοπαθής Αλέξη! 

   Ο κίνδυνος από μια διαφαινόμενη δεξιόστροφη μετατόπιση του Αλέξη Τσίπρα δεν αφορά μόνο την Αριστερά, αλλά την πεμπτουσία του παρόντος κοινοβουλευτικού πολιτεύματος (το οποίο έχω ξεκάθαρα απορρίψει σε προηγούμενά μου κείμενα). Γιατί όσο ο σύριζα κάνει το μεγάλο λάθος να παραστήσει την ''κεντροαριστερά'', ένα νέο καλό Πασοκ, κάνει αυτομάτως τα εξής πολιτικά λάθη:

1. δημιουργείται μια τρύπα στα αριστερά του, από την άποψη ότι τα στελέχη των ανύπαρκτων πια συνιστωσών (πχ ομάδα ρόζα, κοε) που διακατέχονταν από ευρωσκεπτικισμό ακόμα και ευρωαπόρριψη, νιώθουν πλέον πολιτικά άστεγοι...

2. αφήνει ένα τεράστιο περιθώριο δράσης στη νεοναζιστική ακροδεξιά, η οποία από την πλευρά της λειτουργεί πολύ πιο επιτυχημένα στην προσέλκυση του φοβισμένου λούμπεν προλεταριάτου. Κι αυτό μολονότι οι σκελετοί στο ντουλάπι της είναι πολύ πιο τρομακτικοί από όποιους πιθανόν να έχει και η κοινοβουλευτική αριστερά. Παρόλο που έχω κόψει τους δεσμούς μου με τη μάνα (από την άποψη ότι είναι το πρώτο εργατικό κόμμα και λίγο πολύ όλοι μας από κει περάσαμε) ΚΚΕ εδώ και πολλά χρόνια, οφείλω να αναγνωρίσω ότι στη χτεσινή της συνέντευξη  η Αλέκα έχει δίκιο, που αποκάλεσε το Σύριζα ''Πασοκ τελευταίας κοπής''. Το έχω ξαναπεί και δε βαρεθώ να το ξαναλέω: To μεγαλύτερο πολιτικό σφάλμα του Σύριζα, είναι οτι εγκατέλειψε το λαό στη τύχη του και επιδόθηκε σε τηλεοπτικές κοκορομαχίες με τους δοσίλογους, ως εκ τούτου δεν περιμένω τίποτα πια απ' το Σύριζα!!

Και κατι ακόμα...

  Είναι λογικό όταν έρχεται ο οικονομικός ολοκληρωτισμός να τον ακολουθεί ο κοινωνικός. Η ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων γι' αυτό είναι τόσο μα τόσο απαραίτητη η αλλαγή πορείας, όχι σήμερα ούτε αύριο, αλλά χθες. Ακόμα και οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού οφείλουν να κατανοήσουν ότι όσο πιο σκληροί διώκτες των λαϊκών στρωμάτων-κεκτημένων γίνονται τόσο περισσότερο τα σπρώχνουν προς το φασισμό, με πιθανή συνέπεια στο τέλος να μην κερδίσει μεν η Αριστερά, αλλά να έχει ηττηθεί και η αστική δημοκρατία τους. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως οι ελίτ θα προτιμήσουν να πιουν το κώνειο με το οποίο ποτίζουν σήμερα το λαό παρά να τον δουν ελεύθερο να επιλέγει μόνος του το πώς θέλει να ζήσει και κυρίως να ξεσηκώνεται...

και η χαμένη αξιοπρέπεια...

Τη φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα την έχετε δει παντού. Εχει κάνει, άλλωστε, ήδη το γύρο του κόσμου. Γιατί είναι τόσο πετυχημένη; Γιατί συμβολίζει ακριβώς το στόχο των πολιτικών που ακολουθούνται στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια και οι οποίες αποτελούν πρότυπο και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο λαός πρέπει να είναι ο κολίγος που παρακαλάει για μια ντομάτα κι ένα αγγούρι και σε αντάλλαγμα είναι διατεθειμένος να ποδοπατήσει το διπλανό του και να απωλέσει οποιοδήποτε ίχνος αξιοπρέπειας του έχουν αφήσει...

   Είναι πολύ πιθανό αυτές οι εικόνες να είχαν καταγραφεί και σε καλύτερους καιρούς. Δύσκολα μπορεί να πει κανείς "όχι" στο τζάμπα ή στο ''δώσε και μένα μπάρμπα''. Αν ισχύει, όμως, αυτή η παρατήρηση, την οποία προβάλλουν επιδεικτικώς οι κάθε λογής εκπρόσωποι του οικονομικού ολοκληρωτισμού-νεοφιλελευθερισμού, τότε δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητα του προβλήματος, το οποίο δεν είναι άλλο από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα!

  Αλήθεια, επαίτες δεν ήμασταν πάντοτε; Κάποτε ικετεύαμε για μια θεσούλα στο δημόσιο, μια κοινοτική επιδότηση, ένα επιδοματάκι, ένα βουλετικό ρουσφετάκι και σε αντάλλαγμα ήμασταν πρόθυμοι να διατηρούμε στην εξουσία κάθε φαύλο σκύλο που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Το σύστημα καλλιεργεί και επιδιώκει τη ζητιανιά μας, ώστε να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι όταν μας πετά κανένα ξεροκόμματο, ενώ ταυτοχρόνως οι άνθρωποι που το υπηρετούν καλύτερα κάνουν το πάρτι της ζωής τους εξασφαλίζοντας οικονομικά μέχρι και τα δισέγγονά τους!

  Δε χάσαμε, επομένως, τώρα την αξιοπρέπειά μας, κυνηγώντας ζαρζαβατικά σε μια πλατεία. Την είχαμε χάσει από τη στιγμή που αποφασίσαμε να θυσιάσουμε τις προσωπικότητές μας για να λατρέψουμε "χαρισματικους" ηγέτες, από την ώρα που αρχίσαμε να κυνηγούμε αποδιοπομπαίους τράγους, αρνούμενοι να κοιτούμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη, από το χρονικό σημείο που βυθίσαμε την ουσία για να κολυμπήσουμε στην επιφάνεια. Με λίγα λόγια, η Ελλάδα της πλατείας Βάθη υπήρχε και τα προηγούμενα χρόνια. Μόνο που τότε κρυβόταν μέσα στον αρχοντοχωριατισμό μας και στον άγονο καταναλωτισμό μιας χώρας στην οποία το καρναβάλι δε διαρκούσε μόνο ένα μήνα το χρόνο, αλλά δώδεκα...