Ερωτήματα μόνα ψάχνουν...

  Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να καταπολεμήσεις την τυφλή βία...αν αυτός είναι ο πραγματικός στόχος σου! Εκτός όμως αν θες να την αναπαράγεις προκειμένου να σώσεις το δικό σου τομάρι κι εκείνο των νταβατζήδων σου. Όσο όμως σε αυτήν τη χώρα κυνηγάμε αποκλειστικά τους φυσικούς αυτουργούς κι αφήνουμε στο απυρόβλητο τους ηθικούς, οι παθογένειές της όχι μόνο θα επαναλαμβάνονται (με τόση βεβαιότητα, όση η διαδοχή της ημέρας από τη νύχτα) αλλά και θα γιγαντώνονται έως το βαθμό της κοινωνικής διάλυσης...

  Οι απαντήσεις που έχουμε δώσει μέχρι στιγμής στα προβλήματα είναι τόσο επιφανειακές, που θα πνίγονταν ακόμα και τα αφρόψαρα:

  

  Ποιός ευθύνεται για τα μνημόνια; Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, όπως θυμήθηκε ξαφνικά ο ανεκδιήγητος Ανδρ. Λοβέρδος, που αφού έχει "κοιμηθεί" με το μισό πληθυσμό, παριστάνει σήμερα την παρθένα και ετοιμάζει νέο μαγαζί (συγνώμη, κόμμα ήθελα να πω).

  Ποιός φταίει για την τρομοκρατία; Ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρόσφατες (23-1-2013) είναι οι δηλώσεις του υπουργού ''Προστασίας του Πολίτη'' Νίκου Δένδια ''περί μετάβασης του ΣΥΡΙΖΑ στη νομιμότητα''.

   Ποιός ευθύνεται για τη ρατσιστική βία; Η Χρυσή Αυγή.

 Δεν ισχυρίζομαι πως οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι λανθασμένες. Είναι όμως πολύ αποσπασματικές, εύπεπτες και θολώνουν το γενικό πλάνο. Η Ελλάδα των αρχών του 2013 ελάχιστη σχέση έχει με την ίδια χώρα πριν από τρία χρόνια. Το εμβληματικότερο κόμμα της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, σωστά καταποντίστηκε από το 44% στο 5%, η κοινοβουλευτική Αριστερά (;) βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, τα "φασιστο-μπουμπούκια" της ακροδεξιάς βρήκαν σκιές και άνθισαν, ενώ η βία, από τα γιαούρτια μέχρι τα καλάσνικοφ, θεωρείται πλέον ημιαποδεκτό κομμάτι τής καθημερινότητάς μας, όπως οι περιπέτειες του "Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς". Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι επιτεύγματα, με ή χωρίς εισαγωγικά, του Αλέξη Τσίπρα, του Ν. Μιχαλολιάκου ή της τουρκικής "σαπουνοποιίας", αλλά ενός συστήματος που θέλει πάντοτε να κερδίζει και να υπνωτίζει τις μάζες, ακόμα κι αν οι άλλοι γύρω του συντρίβονται και το οποίο μέσα στην απληστία του ξέχασε πως την Ύβρι ακολουθεί πάντοτε η Νέμεσις...


  Αν σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν τυφλές βόμβες στα στέκια του καταναλωτισμού (αλήθεια, θα γίνει ποτέ δημόσια συζήτηση για το πώς η οικογένεια Λάτση κερδίζει εκατομμύρια ευρώ από το "Mall", εκμεταλλευόμενη δημόσια περιουσία μπιρ παρά; Είναι αλήθεια ότι το ''Mall'' είναι αυθαίρετο; Είναι αλήθεια ότι η οικογένεια Λάτση πλούτισε επί κατοχής;) γιατί πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα γκρεμίσουν τον καπιταλισμό, δεν οφείλεται στο ότι ο Π. Σκουρλέτης δεν έχει καταδικάσει τη βία ακόμα και στην κινεζική γλώσσα. Το κάνουν είτε γιατί δεν έχουν την παιδεία για να αντισταθούν με άλλες μορφές πάλης είτε γιατί αισθάνονται πως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να αποδοθεί δικαιοσύνη σε μια χώρα δύο μέτρων και δύο σταθμών, που όταν δεν τρώει τα παιδιά της τα έχει "ποτίσει" με τόσο μίσος το οποίο αν το εξάγαμε θα είχαμε λύσει πολλά από τα οικονομικά μας προβλήματα...

  Δεν είμαι λάτρης των εμπορικών κέντρων, αλλά δεν αποδέχομαι τον θάνατο οποιουδήποτε λούμπεν προλετάριου μόνο και μόνο γιατί ξοδεύει όλη του την ενεργητικότητα στην αγορά μοδάτων ρούχων. Αυτόν τον άνθρωπο δεν τον σκοτώνεις, αλλά τον αφυπνίζεις ταξικώς ώστε να αποτελέσει, στη συνέχεια, συνοδοιπόρο σου στον αγώνα για την πλήρη ανατροπή τού συστήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, στρώνεις το έδαφος στις ελίτ ώστε να τον τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο στο όνομα μιας δικής τους εκδοχής δημοκρατίας (η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο απολυταρχία με κοινοβουλευτικό πρόσωπο) με αποτέλεσμα να τον χάσεις οριστικά!

 Σαφώς και δεν ασπάζομαι το Πρετεντέριο σόφισμα ''καταδικάζουμε τη βία από όπου και να προέρχεται''. Διότι πολύ απλά τη βία την έχουμε νιώσει όλοι μας στο πετσί μας σε διάφορες μορφές: Είναι τα χημικά των ματ στις πορείες, είναι η βίαιη φτωχοποίηση όλων μας, είναι το ελκυστικό περιβάλλον (για τους κεφαλαιοκράτες, όχι για σένα και για μένα) που οι κυβερνώντες ετοιμάζουν, είναι τα νηστικά παιδιά στα κρυωμένα σχολεία, είναι η απόγνωση που έσπρωξε τρεισήμιση χιλιάδες συμπολίτες μας στην αυτοκτονία. Είναι όλες αυτές οι αλλαγές που έγιναν στις ζωές όλων μας (εκτός των φαύλων σκύλων, για τους οποίους μίλησα αναλυτικά στο προηγούμενό μου κείμενο). Τη βία λοιπόν τη νιώσαμε όλοι μας...και μας ζητάνε να κρατήσουμε την ειρήνη! Πόσο υποκριτικό είναι αυτό! Είτε θα δώσουμε κοινούς αγώνες (εσκεμμένα δε ξεκαθαρίζω το τρόπο) φίλοι μου, είτε θα μοιραστούμε κοινές ήττες! Απλά πράγματα...

  Προχτές 31 Γενάρη, κηδεύτηκε ο τελευταίος φυλακισμένος χουντικός Ν. Ντερτιλής και ο εν ψυχρώ δολοφόνος του Μ. Μυρογιάννη, οι χρυσαυγίτες έριχναν ''τιμητικές'' πιστολιές στον αέρα και ο Άνθιμος στον εμετικό του λόγο χαρακτήρισε τον Ντερτιλή ''ήρωα'' ισάξιο του Κολοκοτρώνη και του Σωκράτη!  Τελικά ο φασισμός ήταν καλά κρυμμένος στα δύο πρώην ''μεγάλα'' κόμματα. Κανένα όμως σχόλιο στα κατεστημένα ΜΜΕ! Την ίδια μέρα 30 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ θέλησαν να δουν τον υπουργό εργασίας...έγιναν τα γνωστά προβοκατόρικα επεισόδια και να το πρώτο θέμα στα κανάλια! Να ρωτήσω κάτι; Είναι έγκλημα να θες να προπηλακήσεις έναν υπουργό;

Σε ότι αφορά την πρόσφατη επίθεση με τα καλάσνικοφ στο γραφείο του πρωθυπουργού, έχω μερικές απορίες και ελπίζω κάποτε να λυθούν:

1. Πόσοι έλληνες γνωρίζουν ποιό είναι το γραφείο του πρωθυπουργού στο κτίριο της λεωφόρου Συγγρού 340;
2. Γιατί στη προκύρηξη της βομβιστικής επίθεσης στο mall, δεν έγινε αναφορά ούτε ανάληψη ευθύνης για την ενέργεια με τα καλάσνικοφ;
3. Μήπως είχε δίκιο ο Μανόλης Γλέζος, ο οποίος μίλησε στη βουλή (13-1-2013) για προβοκατόρικες ενέργειες;